…У 1956 годзе быў пабудаваны бакштаўскі сельскі клуб - вялікае памяшканне па паняццях таго часу. Аднак адна з самых вялікіх вёсак раёна мела столькі шмат моладзі, што ён і тады быў замалы. Ды нішто! Там заўжды працавалі надзвычай таленавітыя, самаадданыя людзі. Там гучалі свае мясцовыя песні і мелодыі, там доўга яшчэ жыла песня-партызанка. Таму што Бакшты - сапраўдны партызанскі край, своеасаблівая раённая сталіца барацьбы супраць нямецка-фашысцкіх захопнікаў. Гэта край цікавых, добрых людзей, якія ва ўсе часіны любілі свае ні з чым не параўнальныя мясціны і краявіды.
Кажуць, што мастацтва, музыка, напевы, іх прыгажосць і індывідуальнасць залежаць абавязкова ад месца, дзе яны ствараліся і спяваліся. Якія людзі, такія і песні! І Бакшты - яркі доказ таму.
Памяшканне, якому вось-вось споўніцца 60 гадоў, безумоўна, стала зусім не падобным на прыстанне муз і талентаў, на ачаг культуры.
Першымі на вясковыя танцы - дыскатэку, па словах культработнікаў, апошнім часам прыходзілі варапушкі - маленькія жабкі. Адкрыеш дзверы клуба, а яны ўвесь танцзал запоўнілі. Вымяталі іх, выкідвалі, перш, чым моладзь запусціць.
А потым пачыналіся танцы, і ад іх шуму і грукату асыпалася столь. І ў такіх умовах працавалі тры жанчыны - тры падзвіжніцы на ніве культуры: Ніна Аляксееўна Шэмет - дырэктар Бакштаўскага СДК, Святлана Аляксандраўна Варанюк - мастацкі кіраўнік і Валянціна Казіміраўна Буцько - кіраўнік гуртка.
Менавіта праз гурткі, клубы па інтарэсах, аматарскія аб'яднанні і вядзецца ўся культурна-асветніцкая работа ва ўстановах культуры. У Бакштах, безумоўна, таксама.
Колькі цікавых праектаў, плёну, творчасці напаўняе клубы, Дамы культуры, клубы-бібліятэкі!
У Бакштаўскім СДК дзейнічае 10 гурткоў.
Ніна Аляксееўна валодае сама непаўторным акадэмічным голасам, які ўпрыгожвае канцэрты рознага ўзроўню, і вядзе гурткі: фальклору, вакалу, аўтэнтыкі, дзіцячага сольнага спявання.
Святлана Аляксандраўна вучыць хлапчукоў і дзяўчынак першым крокам на сцэнічных падмостках у тэатральным гуртку "Непоседы", другая яе група-гурток - гэта дзіцячы танцавальны калектыў "Таўкачыкі". Гурток "Дамавічок", які яна таксама ўзначальвае, запрашае ўсіх, хто жадае заняцца вырабам мяккіх цацак. А вось у сямейны клубе "Я + Ты" заняткі вядуцца для дарослых, якія дзеляцца сакрэтамі шчаслівага жыцця ў любові і павазе, уменню гатаваць страву, гаспадарыць, займацца гародніцтвам і г.д.
Трэцяя творчая асоба гэтай установы культуры - Валянціна Казіміраўна Буцько -вучыць бакштаўскіх дзяцей ад 8 да 16 гадоў саломапляценню ў гуртку "Каласок" і лазапляценню ў гуртку "Івінка".
Кіпіць творчасць, адным словам. Напрыклад, у Доме культуры праводзяцца канцэрты і тэматычныя вечары да кожнага прафесіянальнага свята. Вёска ж шматлюдная (больш, як 500 чалавек). Тут і настаўнікі працуюць, і медыкі, і сацыяльныя работнікі, і працаўнікі лесу і лесаапрацоўчай прамысловасці, паштовай сувязі, сельгаспрацаўнікі… Усім знаходзяцца добрыя словы і яшчэ лепшыя песні і танцы.
Добрай цудоўнай традыцыяй стала правядзенне рэгіянальных святаў, святаў вёсак і г.д.
А гэтым летам, наогул, усе разам ладзілі яны вяселле мінчанам на Сябрынскіх азёрах. Пачалося ўсё з таго, што ў сельсавет прыехалі маладыя сталічныя жыхары і папрасілі дапамогі ў правядзенні нацыянальнага вяселле, з абрадамі, традыцыямі старадаўнімі, беларускімі.
Шмат і весялосці, і гумару, і песень, і розных пацех было над тымі азёрамі. Гэтыя мілыя, таленавітыя жанчыны прыдумалі такі сцэнарый, што, напэўна, кожнаму госцю хацелася, як жаніху з нявестай, і на кажуху пасядзець, каб жыццё было кучаравым (багатым і шчаслівым), і прайсці па калідоры шчасця, у якім на маладых сыпалася жыта - сімвал урадлівасці, сямейнага дабрабыту, згоды і кахання, і ў "Капеечку" пагуляць, калі "капеечка на талерачку скок, а малады маладую "цмок"…
Яны такія неўтаймавальныя фантазёркі, майстрыцы, пявунні - артысты, адным словам.
Таму, напэўна, гэта іх калектывы (аўтэнтычны і фальклорны гурты) былі абраны для ўдзелу ў аўтарскай праграме Аксаны і Анатоля Вечар "Наперад у…мінулае" 3-га Беларускага канала тэлебачання.
"Дзякуй вялікі за вашы песні. Вы не разумееце, якую вялікую справу вы робіце", - напісаў у журнале водгукаў Анатоль Вечар.
Прымалі сёлета бакштаўскія культработнікі і загадчыцу сектарам фальклора Пецярбургскага Расійскага інстытута гісторыі мастацтваў Галіну Валянцінаўну Таўлай - дачку вядомага беларускагак паэта і грамадскага дзеяча Валянціна Таўлая. Яна была захоплена ўбачаным і пачутым, яна была замілавана, яна была шчаслівая. І вось што напісала:
- Дарагія ўдзельніцы фальклорнага ансамбля! Усе адразу! Дарагія і родныя ўжо за некалькі дзён майго знаходжання ў Бакштах у пошуках з песнямі, асабліва купальскімі, жніўнымі і ім падобнымі. Кіраўніцы і натхняльніцы ўсёй дзейнасці ансамбля, усёй культурнай работы, культурнага жыцця ў Бакштаўскім Доме культуры - Ніна Аляксееўна Шэмет і Святлана Аляксандраўна Варанюк. Колькі ў вас прыгожых, цудоўных, таленавітых людзей! Колькі прыгожых, рэдкіх, майстэрскага выканання песень, колькі загадак традыцыйнай культуры, якія трэба разгадваць, асэнсоўваць, пускаць у свет! Толькі вы з вашай любоўю і шанаваннем да роднага краю зможаце захаваць іх, не даць пайсці ў нябыт Жадаю вам творчага натхнення, цярплівасці, руплівай штодзённай працы па захаванню ўсяго, што робіць ваш край адмысловым, цудоўным, непадобным да іншых.
З павагай і любоўю Г.В.Таўлай"
Вось такія яны, культработнікі з клуба, дзе жылі варапушкі. Чаму жылі? Яны і зараз летам там будуць жыць, а вось Дом культуры знаходзіцца ўжо ў такім цудоўным памяшканні, што проста цяжка знайсці словы, каб выказаць захапленне.
Калі летась ім сказалі, што плануецца выдзеліць новае памяшканне для Дома культуры, жанчыны не паверылі. А паверылася, калі самі сталі працаваць. Так, менавіта самі, бо так хацелася хутчэй перасяліцца. І вось у гаспадарчай групы аддзела ідэалагічнай работы, культуры і па справах моладзі з'явіліся дабраахвотныя памочніцы. Працавалі ў выхадныя, калі-нікалі і ў рабочыя дні. Ніне Аляксееўне сын-майстра па рамонтах - паказаў, як робіцца дэкаратыўная штукатурка. І яны хуценька асвоілі гэтую няпростую, але потым такую прыгожую справу. Усе самі рабілі: штукатурылі, шпаклявалі, а потым тую прыгажосць наводзілі.
І сёння кажуць, што вельмі ўдзячны загадчыку аддзела Вользе Чаславаўне Барко, Іўеўскаму райвыканкаму за разуменне, за падтрымку, дапамогу, за тое, што зараз Дом культуры - адзін з самых сучасных, прыгожых, абсталяваных цудоўнай, зручнай мэбляй, патрэбнай апаратурай.
- У нас зараз ёсць усё, - шчасліва ўсміхаюцца мае субяседніцы. - Ніякіх праблем. І гэта натхняе працаваць, жыць, тварыць.
Тэатр, як вядома, пачынаецца з вешалкі. Бакштаўскі Дом культуры - таксама. Гэтае крыло мясцовай школы, якое было аддадзена пад установу культуры, зараз настолькі прыгожае сваім дызайнам, афармленнем (туды пайшлі і творчыя работы Валянціны Казіміраўны Буцько). Прыгажосць пачынаецца з самага маленькага калідора, працягваецца ля гардэроба і запаўняе ўсю залу на 50 месцаў для гледачоў. Але, калі быў нядаўна канцэрт, то 50 чалавек толькі сядзелі, астатнія стваралі поўны аншлаг у сельскай установе культуры.
Зараз тут так утульна, так добра і працаваць, і адпачываць, і займацца любімай справай. Няхай доўга-доўга гарыць святло ў сельскім Доме культуры. І няхай будзе каму яго наведваць і жыць цікавым жыццём.
В. ГУЛІДАВА.
Фота С. ЗЯНКЕВІЧА.
