Добры дзень, невядомы салдат. Я не ведаю твайго імя і вельмі шкадую, што пішу пісьмо, якое ты ўжо ніколі не прачытаеш.
Прайшло 76 год з таго дня, як прагрымелі салюты ў пераможным 1945 годзе. Але памяць і боль жывуць у пакаленнях тваіх нашчадкаў.
Я не ведаю, як ты ваяваў і дзе загінуў. Магчыма, гэта была Курская дуга? Калі 19 танкавых дывізій выступілі супраць фашысцкай арміі, бо ты мог быць адным з тых салдат, якія 500 дзён і начэй стаялі за сваю Радзіму і з апошніх сіл ішлі на поле бою.
Можа, ты абараняў блакадны Ленінград? 900 дзён знаходзячыся без ежы і медыцынскай дапамогі, калі людзі гінулі ад голаду і холаду. Але я веру, што цябе гэта не зламала, і ты стойка вытрымаў усе выпрабаванні той вайны. Ці ты той, хто дапамагаў пераводзіць прадукты па “дарозе жыцця”? А можа быць, ты загінуў яшчэ ў першыя дні вайны ў Брэсцкай крэпасці? Бо вытрымаць той боль не кожнаму пад сілу. Я не ведаю, хто ты, але я ўпэўнены, што ты быў самым мужным салдатам, не пабаяўся выйсці на абарону Радзімы. Прайшоў шмат выпрабаванняў, выстаяў і перамог, пры любых абставінах ты застаўся чалавекам і праявіў высакароднасць і сумленнасць.
Дзякуй табе за мірнае неба над галавой, за шчаслівае дзяцінства. Я шмат чытаю літаратуры пра ваенныя гады і думаю пра твае подзвігі. Яны назаўсёды застануцца ў маёй памяці. А вобразы салдат, якія ўстаюць са старонак кніг аб Вялікай Айчыннай вайне, нагадваюць мне аб тым, які павінны быць чалавек, нагадваюць аб яго каштоўнасці, аб яго годнасці, аб тых маральных прынцыпах, якім мы павінны быць верныя ў любых абставінах.
Я ганаруся, што ў тыя нялёгкія часы ты ўстаў на абарону Айчыны.
Ты сапраўдны герой нашага часу. Маё пакаленне будзе заўсёды пра цябе памятаць і ганарыцца табой!
Аляксандра Бутрым,
вучаніца 11 класа
Лелюкінскага д/с-СШ.
